Bazy danych XML cechują się hierarchiczną budową oraz przenośnością. Dzięki przechowywaniu danych w plikach tekstowych uzyskujemy system archiwizujący niezależny od platformy, na której pracujemy. Format archiwów pozwala na współdzielenie danych z wieloma różnymi aplikacjami. Praktycznie wszystkie znane języki programowania z możliwością odczytu i modyfikacji plików mogą zostać użyte do stworzenia aplikacji korzystającej z naszej bazy.
Prosty system plikowy pozwala na bezproblemowy transfer z jednego systemu operacyjnego na drugi bez utraty danych, przy niewielkim wysiłku, w dość krótkim czasie. XML zwalnia użytkownika z potrzebny instalacji skomplikowanych systemów bazodanowych jak MySQL czy Microsoft SQL Server, jak również pozwala zaoszczędzić znaczącą ilość środków finansowych przeznaczonych na stworzenie naszego systemu.
W jaki sposób można stworzyć prosty plik XML? Każdy zgodny ze standardem plik powinien rozpoczynać się od deklaracji typu dokumentu wersji XML oraz wersji kodowania w postaci: ”<?xml version=”1.0″ encoding=”ISO-8859-1″?>” .
Ponieważ dokumenty XML mają strukturę drzewiastą, to standardowy dokument rozpoczynamy od elementu potocznie nazywanego „korzeniem”, w którym zagnieżdżone będą nasze dane.
Nazwy elementów „tagi” nie są predefiniowane – zależą tylko i wyłącznie od pomysłowości autora bazy. Istnieje jednak kilka zasad, których należy przestrzegać w przypadku nazw:
• mogą zawierać litery, cyfry oraz inne znaki
• nie mogą rozpoczynać się od cyfry i znaków specjalnych
• nie mogą rozpoczynać się od słowa XML (czy też XmL, xml itd.)
• nie mogą zawierać spacji
• nie zaleca się stosowania polskich znaków diakrytycznych.
Za dobrą praktykę uznaje się używanie nazw opisowych podzielonych separatorem „ _” np. imie_klienta, marka_samochodu. W miarę możliwości należy starać się, aby nazwy były krótkie i zwięzłe, przykładowo powinno brzmieć: imie_klienta, zamiast imie_klienta_super_banku_dla_bogaczy. Krótkie nazwy pozwalają poprawić czytelność plików, jak również zmniejszają ich rozmiar. Należy pamiętać, iż każdy znak, litera czy cyfra powiększa rozmiar naszego pliku i stosowanie tagów dłuższych od danych w nich zawartych mija się z celem. Chociaż jest to dopuszczalne, należy unikać nazw zawierających znaków takich jak „ – ” (np.: jestem-fajny), „ . ” (Dot.net), „ : ” (site: WWW), gdyż niektóre programy interpretujące mogą uznać to za próbę oddzielenia jednego atrybutu od drugiego lub nadania pewnych własności.
W odróżnieniu od wcześniej poznanych języków korzystających z Meta Tagów, jak na przykład HTML, wszystkie tagi w XML muszą posiadać znacznik zamykający <ksiazka></ksiazka>, przy czym należy pamiętać, iż wielkość liter w nazwach ma znaczenie: <ksiazka> i <Ksiazka> to dwie różne nazwy i tak też będą traktowane przez parser XML.
W językach takich jak HTML kolejność zamykania znaczników jest czasami ignorowana przez interpreter, który stara się „domyśleć”, o co chodziło programiście, by nie utrudniać przeglądania danych odbiorcom. Zestawy takie jak <p> <i> <center> </center> </i> </p>, <p> <center> <i> </center> </i> </p> mogą zostać zinterpretowane tak samo lecz standard XML zmusza nas do poprawnego zagnieżdżania znaczników.
Niestosowanie się do tej zasady spowoduje nie otwarcie się dokumentu. Każdy element naszego drzewa może mieć nadane dodatkowe atrybuty, które nie są związane z danymi zawartymi w znaczniku. Można w ten sposób określać rodzaje plików czy też datę modyfikacji wpisu np:
<imie dataurodzenia=”11.11.2000″>Sebastian</imie>. Chociaż w XML istnieje możliwość korzystania z atrybutów, wielu programistów rezygnuje z tej metody na rzecz elementów. Jest wiele sposobów na osiągnięcie tych samych efektów.
Wpis <osoba> <imie plec=”M”> Seba </imie> </osoba> jest równoważny wpisowi <osoba><plec>M</plec><imie>Seba</imie></osoba>, gdzie w drugim przypadku używamy samych elementów, co upraszcza plik i pozwala uniknąć wielu problemów w późniejszej modyfikacji.
